Ποπάυ ο Ναύτης!

Popeye the Sailor (20.8.1933)

Π, P, όπως Ποπάυ (Popeye)

Ετικέτα: Χαρακτήρες/Τίτλοι/Περιοδικά

(Γράφει ο αΝώΔυΝος)

Ήταν Πέμπτη 28 Ιουνίου του 1973 όταν πρωτό-παρουσιάσθηκε στην Ελλάδα από το δημοσιογραφικό-εκδοτικό Οργανισμό Πηδάλιο Πρεςς της οικογένειας Δραγούνη ένα νέο, 68σέλιδο μικρών διαστάσεων (14 Χ 19 εκ.) εβδομαδιαίο εικονογραφημένο περιοδικό που κόστιζε 4 δραχμές, ήταν τυπωμένο με εναλλάξ (ασπρόμαυρη-έγχρωμη) εικονογράφηση και είχε σαν κύριο πρωταγωνιστή τον πασίγνωστο σε όλο τον κόσμο Ποπάυ το Ναύτη (Popeye the Sailor).

Ήρωας παγκόσμιας εμβέλειας

Ο Ποπάυ (στα Ελληνικά «γουρλομάτης») αποτελεί έναν εμβληματικό καρτουνίστικο χαρακτήρα, με δικό του άγαλμα από πολύ νωρίς (Κρίσταλ Σίτι, Τέξας - 1937), με παρουσία τόσο σε εφημερίδες του μεσοπόλεμου όσο και στον Αμερικανικό κινηματογράφο αλλά και στην τηλεόραση, όπου πολλοί ηθοποιοί ανέλαβαν  να ζωντανέψουν στη μικρή οθόνη τη στριγγή φωνή του. «Γεννήθηκε» το 1929, αποτελώντας, αρχικά, ένα μέλος της σειράς κόμικ-στριπ του Έλζι Κράισλερ Σέγκαρ (1894 - 1938) με τίτλο Thimble Theater, όμως σύντομα (1933) η μεγάλη δημοφιλία που κέρδισε του χάρισε αυτόνομη λάμψη, μέσω κυρίως της εταιρείας Πάραμαουντ. Ο πρόωρος θάνατος του εμπνευστή του στην ηλικία των 43 ετών από λευχαιμία, έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθούν πολλοί διάδοχοι στο σχεδιασμό του μόνιμα κατσουφιασμένου, μονόφθαλμου ναύτη με την πίπα στο στόμα, ένας εκ των οποίων (Φόρεστ Κόουλς Σάγκεντορφ, πιο γνωστός σαν Μπαντ Σάγκεντορφ) επιλέχθηκε από τον Δραγούνη για την ελληνική έκδοση, μέσω του κολοσσιαίου Αμερικανικού ομίλου Κινγκ Φίιτσερς. Θα πρέπει να θυμήσουμε, όμως, ότι ο Ποπάυ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το εικονογραφημένο περιοδικό Βέλος (1968 - 1970) του Ευάγγελου Χ. Τερζόπουλου.

Η μακρόβια παρουσία του στην Ελλάδα

Στη χώρα μας, όπου παιδιά αλλά και ενήλικες απολάμβαναν τις περιπέτειες και στην τηλεόραση, η οποία πρόβαλε στη μεσημεριανή της ζώνη τα επεισόδιά του, ο Ποπάυ γρήγορα μετατράπηκε σε ήρωα κοινής αποδοχής. Η σειρά του Δραγούνη εδραίωσε την κυκλοφορία της από την πρώτη στιγμή, ενώ υπήρξαν και παράλληλες εκδόσεις (Μηνιαία, Κλασσική κλπ) που αποδείκνυαν την αξία και την τεράστια απήχηση που βρήκε στο αναγνωστικό κοινό. Πέρασαν σχεδόν 22 χρόνια -έως τις αρχές του 1995 - μέχρι ότου να ολοκληρώσει την τροχιά της (βγήκαν τουλάχιστον 1.114 τεύχη, όπως αναφέρει η εξαιρετική ιστοσελίδα της Λέσχης Φίλων Κόμικς) περίπου την ίδια περίοδο που έφυγε από τη ζωή κι ο Σάγκεντορφ, στα 79 του χρόνια.

Ιστορίες αβίαστου γέλιου

Επιστρέφοντας στο 1^ο ιστορικό τεύχος διαβάζουμε τέσσερις βασικές ιστορίες, από τις οποίες ο μόνος απών είναι ο παραδοσιακός ανταγωνιστής του Ποπάυ, ο Βρούτος. Στη μεγαλύτερη εξ αυτών με τίτλο Ο Ποπάυ κάνει ένεση κακίας, ο ήρωάς μας πέφτει θύμα απαγωγής από μία σπείρα στην οποία προϊσταται ένας πανούργος βαρώνος. Οι κακοποιοί σκοπεύουν να τον μετατρέψουν σε μία εγκληματική μηχανή, αλλά ο Ποπάυ συνέρχεται εγκαίρως και το δίκαιο θριαμβεύει. Έχοντας, όμως, ξεχάσει να παραστεί στα γενέθλιά της αγαπημένης του (Όλιβ), υφίσταται τις σπαρταριστές συνέπειες. Δεύτερη σε έκταση είναι η περιπέτεια Ο Θρύλος των Μαργαριταριών, στην οποία ο  Παππούς εξηγεί στον εγγονό του (Ρεβυθούλη) τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούνται τα μαργαριτάρια από τα κοχύλια της θάλασσας. Για την εξιστόρηση αυτή, ο αναγνώστης έχει σαν οδηγό αφενός το ημερολόγιο του πρόγονου του παππού, πλοίαρχου Μπρούτζου και του συνεχώς πεινασμένου, λοστρόμου Μακ Πολντ αλλά και την παρακαταθήκη του πειρατή Κοκκινοτρίχη.  Στην τρίτη από τις βασικές ιστορίες (Το Πρώτο Βραβείο) ο Ρεθυβούλης προσπαθεί να κερδίσει ένα χρηματικό έπαθλο για την κατασκευή του μεγαλύτερου χιονάνθρωπου της πόλης, αγνοώντας τις ανάγκες του Ποπάυ. Μία ακόμη ιστορία (Το Αθάνατο Βοτάνι) εστιάζει στην πηγή δύναμης του Ποπάυ, το δημοφιλές σπανάκι. Στο περιοδικό περιέχονται, ακόμη, ένα κουϊζ και δύο μικρά χιουμοριστικά θεματάκια (μίας και δύο σελίδων, αντίστοιχα) με τίτλους Τα Αστεία του Ποπάυ και Το Σπανάκι του Ποπάυ.